Benim ütopyamda da hiçbir şey beyaz değil, hiçbir ev şekerden yapılmamış, hiçbir şey pembe değil ya da hiçbir insan o kadar saygılı ve sevecen değil.Her şey benim isteklerimin tersine.Pembeyi sevmem ama içten içe pembe cıvıl cıvıldır.Benim ütopyam bile karanlıksa ruhumdan nasıl heyecanlı olmasını beklerim? Kapana kısılmış hayallerim ve isteklerim ve duygularım.Onun kokusunun sindiği saçlarım bile yalanlıyorsa mutluluğumu, hiçbir şey gerçek değil yaşadıklarımdan ya da yaşamadıklarımdan.Böyleyim ben, benim ruhum böyle.Hiçbir zaman gerçekten ama gerçekten hissettiğim için gülmem ben.Gülünmesi gerektiğini bildiğim için gülerim.İçten içe beni kötülemek istiyorsun biliyorum, anlamıştım zaten o anlarda hissettiklerimden.Hayali hatalarıma bağlarım bu halimi, bu karanlığımı.Bu hisle mi doğdum hayata?Bütün yaşayacağım yıllar boyunca böyle mi hissedicem?Eğer öyleyse ben çok uzun yaşamak istemiyorum,bilsin.Eğer ki içimde bu hisle yaşayacaksam ben istemiyorum izmarit tadı veren bu hayatı.Bir şeyler hala olmadı ve ben beklemiyorum artık.Acının verdiği uyuşuklukla konuşuyorum, gülüşüyorum, öpüşüyorum ve utanıyorum ama hiçbiri gerçek değil.Neden diye sormicam artık, sende sıkıldın bende,sen yanıtlamamaktan bende yanıtı alamamaktan,sormaktan sıkılmam asla, bu yüzden de öğrendim artık "neden?" diye sormamayı.
ve soğuk..
Hiç düşünür müydün yanımdan geçen insan, hiç düşünür müydün ki yanından geçen 1saniyeliğine göz göze geldiğin insan senden ötede çok derin şeyleri kurcalıyor?Aklından geçer miydi hiç?Ya da düşünmeye tenezzül eder miydin? Lütfeder miydin?
İnsanlar garip ve anlaması güç, farkında mısın bu giderek böyle oluyor, her geçen yıl daha da sertleştiriyor aşılması gerekenleri.
Eğer ki hiçbir şey olmasaydı bil ki şu anda gözlerim açık durmazdım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder