Onu çok özledim ve çok ihtiyacım var.
Benim nedensiz girdiğim bu ruh hallerini henüz söylemedim ona, normalmiş taklidi yapıyorum onunlayken.Ne kadar normalmiş gibi takılsam da ters giden bir şeyler olduğundan şimdiki halimden daha da anormalleşiyor tavırlarım.Sonra o gidiyor ben oyun oynuyorum, o gidiyor ve ben kaskatı kalıyorum, kısır döngü.
Ama şu anda onu çok özledim ve çok ihtiyacım var, burada olsa keşke ve sadece dursak, sonra anlatsam ona bütün ruhumu,bütün pişmanlıklarımı,üzüntülerimi,ağlasam ve gizlediğim hiçbir şey kalmasa,bütün beni öğrense,tamamen,o zaman belki daha rahat olabilirim.Bütün bunları paylaşmak bağlar beni ona,belki de istediğim de budur.
 "Sonsuz" güven sanırım aradığım ama yalanlar arasında onun tek olduğuna kendimi inandırmak güç olacak ya da kendimi kandırmak.İki türlü sonuç üzücü olmayacak, biliyorum.
Şimdi yanımda olsa ve ağlasam,durmadan zırlasam ve beni daha da sevse, kaçmasa.
Sonra birlikte uyansak ve bütün her şey o anda bitse.