O anı bir kez daha yaşamak için..


"Son ışıkta sönmüştü, dışarıdan gelen kısık ışıklar dışında odayı aydınlatan başka hiçbir şey yoktu.Karanlıktı, biraz loş.Bana döndü, baktı, ona baktım.Bir süre öyle kaldık, bakıştık bir süre.Gözleri güzeldi ama benimkiler daha güzeldi onunkilerden.Olsun, gözlerine bakmak hoşuma gidiyordu ve bir de dudaklarına.Sonra oturduğumuz kanepede doğruldum o da doğruldu, yaklaştı, kolunu belime sardı, beni kendine doğru çekti, kollarıyla kavradı vücudumu ve sarıldık.Sıcaklığının samimi olduğunu bilmek bana güven veriyordu.Başımı omzuna yasladım,vücutlarımız bütünüyle birbirlerine değiyordu.Yüzümü haififçe kaldırdım omzundan,kirpiklerim yanağına değiyordu artık ve sonra burnuma onun kokusu doldu.Bunun daha sonra başıma bela olacağını anlamıştım o anda, çünkü içime işlemişti, derinlere.Onun kokusu."


Sonra o kanepede sarılı kaldık biz,o günün hiç bitmemesini istedik, gecenin hiç gelmemesini, biliyorum çünkü birbirimize söylemiştik bunu,gitmemi istememişti,bende gitmek istemiyordum,ondan ayrı kalmak istemiyordum, biraz daha kalmam için ısrar etmişti.Kalmıştım da, onunla olduğum her saniye o kadar kıymetliydi ki içeri gittiğinde bile onu özlüyordum, yanıma gelmesini istiyordum.O da hemen geliyordu zaten beni çok bekletmezdi.Gelir öperdi, sarılırdı, yanında iyi hissetmemi sağlardı bir şekilde.Onu özlüyorum.
Ve şimdi de yanımda olmasını istiyorum, bana öyle sarılmasını, ne kadar güzel koktuğumu 40. kere söylemesini istiyorum, beni öpmesini, bana bakmasını, elimi tutmasını,benimle konuşmasını,hayallerini paylaşmasını,birlikte hayal etmeyi istiyorum.En çok da bana sıkı sıkı sarılmasını istiyorum ama.Onu özlüyorum, anlatamam ki, yanımda olmadığına şaşırıyorum şimdi, yapabileceğim hiçbir şey yok ve ben ağlıyorum.Yapabileceğim hiçbir şey yok ve beni çıldırtan da bu, elimden gelen hiçbir şey yok, çözüm yok, sonuç yok, artık yaşanacak başka bir şey yok.Bitti..