Sevgili,

Sana yazacağım son yazı bu.

İçimden hiçbir şey yazmak gelmiyor.Artık bir şey de söylenemez zaten.

Seni bir başkasından kıskanabilirim ama kıskançlık beni bitirmez,belki bir hafta sürer sonra alışırım.Her şey o kadar basit.

Seni özlüyor olabilirim ama biliyorum yazı yazmazsam eğer kurduklarımın da devamı gelmeyecek.

Bu yüzden sana son yazacağım yazı bu.

İçimde hiçbir kırıntı kalmaması için sonuna kadar yazacağım, çekinmeden.

Sana sarılmak,seni öpmek, seninle konuşmak,sana sarılmak.Evet seni özlüyorum.

Ama bu sürekli olan bir şey değil.Arada gelip gidiyor özlem.Bu sıralar nedense daha sık uğrar oldu.

Ayrılalı 1 ay oldu mu bilmiyorum, zaman da umurumda değil zaten.

Ayrılmak.

Bu benim son kırılgan yazım olacak.

Son duygusal yazım,sana olan.

Senden başkalarına ben yazmayacağım, onlar bana yazacak.

Yani sevgili, evet senden pena isteyen kızı kıskandım.Keşke ilk konserinde yanında olsaydım, seni izlemeyi gerçekten isterdim.

Yalanlar yalanlar yalanlar yalanlar.

Yakında biteceğiz, biliyorum çünkü bunun için çabalıyorum.

Bu duyguyu bastırmak artık o kadar zor değil.Bir müzik açıyorum ve seninleyken mutlu olduğumdan daha mutlu oluyorum.

Sadece aklıma takılan şu ki acaba duyguları bastırmak doğru mu.Bir yerden patlak verirse onu sonra düşünürüz, şimdi ona kafa yoramam.

Sevgili, seni özlüyorum ama sensiz de güzel burası.

Dediğim gibi keşke burada olsaydın.

Birine yazdığım son kırılgan yazım.

Bunu bozacağım bir gün biliyorum, ama şimdi eskisinden daha duygusalım.

Bu his hiçbir şey ifade etmiyor.

Bu yazıdan tatmin olmadım, belki müziklerin beni kurtaramadığı bir anda zayıflığa düşerim.

O zaman bir yazı yazarım belkide yazmam.

Son yazım değil ama sona çok yakın bir yazı.