Onu görünce dünyam aydınlanıyor diyorum ya hep, onu görünce güneş doğuyor.

Oruç Aruoba'nın sözlerine, düşüncelerine ihtiyacımın olduğunu hissettiğim zamanlar bu zamanlar.
"Ol/an" kitabını aldım 2 gün önce, baska yazarların kitaplarına baktıysam da içime sinmedi, beni anlamadı o kitaplar.

Şimdi okuyorum. Benim onu sembollerle anlatışım, o kadar bu kitapta ki. Bu nasıl oluyor?

"Senin güneşlerini görürüm diye
bu sabah
güneşi görmeğe çıktım.

Yoktu :
oysa aydınlanmıştı hava.
Ben
birkaç arsız karga
bir de küçücük serçe
bekledik onu
yoktu.

Hiç doğmayacak mı?
Hep bu belirsiz gri mi kalacak
burada, renkler gelmeyecek mi
buraya --
ben
birkaç arsız karga
bir de küçücük serçe
beklerken onu?

Güneşi görmeğe çıktım
bu sabah
senin güneşlerini görürüm diye.

Yoktun :
oysa ulaşmıştım sana.
Ben
birkaç tatsız tutku
bir de küçücük neşe
özledik seni --
yoktun.

Hiç olmayacak mısın?
Hep bu belirsiz sessizlik mi kalacak
içimde, sevinçler gelmeyecek mi
içime
ben
birkaç tatsız tutku
bir de küçücük neşe
özlerken seni?"
Oruç Aruoba, Ol/an, Bak, Denizdeyim, Metis Yayınları, 120 - 121 (İlk basım Mephisto Yayın Evi 1994, dördüncü basım: Metis Yayınları, Mayıs 2010)

Güneş
Aydınlık
Karga
Serçe
Renkler
Belirsiz sessizlik

Bütün sembollerim.
Güneş ve aydınlık.
Renkler (altın sarısı, belirsizliğin rengi ise gri)
Renkler gelmeyecek mi?
Hiç doğmayacak mı?