Ben neler yapıyorum şu anda.
Kendi kendime.
Hayallerin o kadar gerçek ki.
Bazen, hayal kurarken, gerçekliğinin burada olmadığını anlamam için zaman geçmesi gerekiyor.
En kötüsü de hayallerden gerçekliğe dönüş evresi.
Aniden gelen bir kabullenme olmuyor. Bir evre, bir süreç gerçekten. Farkındalıktan sonra bırakmayı istememe aşaması daha sonra kabullenme aşaması.
Sanırım böyle.
Karşımda oturuyorsun, sonra giderek silikleşiyorsun.
Beynimin bana oynadığı en güzel ve en acımasız oyun. Varlığını hissetmek ve gerçekte olanla yüzleşmek.
Bu kadar dramatik mi? Yazıda göründüğü kadar dramatik değil ama göründüğü kadar saplantılı.
Sen bir saplantısın bende.
Güneş.
Hiç doğmayacak mısın?
Ne zaman doğacaksın?
Sen doğana kadar senin için umut edeceğim.
Bunca yıl senin için umut ettim, ediyorum ve edeceğim de.
Biliyorum, zamanı geldiğinde doğacaksın.