Elbette bir gün onun hakkında sorduğum sorular da gelmemeye başlayacak.
Önemi mi kalmayacak nedir.
Şimdi soruyorsam, bu onun hala bende bir önemi olduğu manasına mı geliyor?
Bak yine aynı irdelemeyi yaptım.
Onun önemli olduğu manasına mı geliyor yoksa sadece bir alışkanlık kazanmış olduğumu mu gösteriyor.
Onun yokluğunda onu merak etme alışkanlığı.
Onun bana yaptığına karşı bir öfkem yok artık. Sadece "Keşke böyle yapmasaydı, kendini bana vermeyi deneseydi güzel şeyler yaşardık" diye düşünmüyorum.
"İkimizi bir arada düşünüyorum ve artık güzel bir çift görmüyorum." dedim geçenlerde, hayal kurduğum zamanlara dediğim şeylere karşılık olarak.
Aslında bunu hala bilemem. Bana kendini verseydi eğer, bende ona kendimi verseydim bu değiş tokuşta birbirimize nasıl karışırdık bilemem, çünkü ikimiz birbirimizi birbirimize hiç vermedik, kendimizi hiç "öyle" açmadık. Onun bende nasıl olduğunu, benim ondan nasıl olduğumu görmedik.
Eskiden bu olasılığa çok pozitif bakıyordum, hayallerimi tetikleyenler de bu bakış açımdı zaten, kendimden çok emindim. Ancak yaşananlarla birlikte gördüm ki bu kadar pozitif bakmak yanlışmış.
Artık "Keşke bana gelseydi çok güzel bir çift olurduk." demiyorum. Bunu denemeden bilemeyiz diyorum, bu bir hayli büyük bir ilerleme, bakış açımdaki büyük bir değişikliğe işaret ediyor.
Keşke böyle şeyler yaşanmasaydı da demiyorum çünkü ondan sonra ilişkiler hakkında ve diğer birçok bağlantılı konu hakkında çok düşündüm, kendime bir şeyler kattım, bir farkındalığa ulaşıyorum belki de ulaştım. -Hiçbir zaman tam olarak bilemeyiz aslında, "Bildiğim tek şey hiçbir şey bilmediğimdir"-
"İyi ki" ya da "Keşke" ile başlayan cümleler kurmuyorum, sadece durumu kabul ediyorum ve kazandıklarıma bakıyorum.