Benim gibi insanların olduğunu bilmek hoşuma gidiyor,dünyada tek böyle hisseden ben değilmişim gibi.

Şimdi klişe bir hayal kuracağım,
Tek başımayım, hava soğuk bu nedenle şapka ve atkı takıyorum
Eldivenlerimi de tabii ki,hava sıcak olsa bile neredeyse eldiven takacağım
Ellerim üşür benim
Öyle amaçsızca yürüyorum
Kulağımda bir müzik var
Beni "boş" hissetmeye sürükleyen bir müzik
Böyle hissetmek istemesem de hem o şarkıyı dinlemek istiyorum hem de soğuk hava içime sızarak beni istemediğim şekilde hissetmeye zorluyor
Beni hep garip hislere sürükleyen İstiklal Caddesi'nin başındayım
Oranın büyülü bir yer olduğunu düşünüyorum ve üzgün hissettiğimde sanki orada beni anlayacak bir şeyler varmış gibi hissediyorum
İnsanlar var ama yüzlerini umursamıyorum
Dış dünyadan birkaç alıntı onlar
Bir kaçı bakıyor bana, uzun uzun
Bazen "Acaba hissettiklerimi okuyabiliyorlar mı?" diye düşünmeme sebep oluyor bu uzun bakışları
"Acaba bendeki yanlışlığı içimi bilmeden de görebiliyorlar mı?"
Bir şeyler yemem gerek olduğunu biliyorum ama yolumu diğer tarafa çeviremeyecek kadar donuğum
Sadece karşıya doğru bakıp bir şeylerin eksik olduğu hissiyle hiçbir yere doğru adımlarımı sürdürüyorum
Tünel'i geçtikten sonra geri dönüp İstiklal'i bir daha yürüyeceğim
Belki sonra bir daha, belki birkaç kere daha
O his orada ve yalnızım
Soğuk hava her şeyi daha da berbat yapıyor
Ruhumdaki donuklukla iş birliği yapıyorlar gizlice,onları duyabiliyorum
Bazen başkalarının mutlulukları beni rahatsız ediyor
Ve onlara gidip söylenmek istiyorum, böyle ulu orta "mutlu olunmaz" diye
Kafamda onları çevirip içimdekileri söylediğimi hayal ediyorum
Sanki beni anlayabileceklermiş gibi
Kafamın içindekiyle yetiniyorum en azından, kendimi kaybedecek kadar kaybolmadım henüz
Ve yürürken benim için kabul etmesi çok zor bir şey aklıma geliyor
Ben her şey düzgün gittiğinde bile bu hissi yaşıyorum
Mutsuzken mutluluğu arıyorum
Her şey düzgünken sanki yanlışlıkların olması gerek
Aslında tam olarak böyle değil
O kadar karışık ki tam olarak anlatamıyorum
Belki de yanlış mutlulukları kabul ettiğim içindir, kendimi orada rahat hissetmediğim ve tek tamamıyla kendim olduğum yerin karanlık olduğunu bildiğim içindir onu aramam
Evet şimdi farkına varıyorum
Sadece bir şey gerekli
Şarkı bitti ama onu bir daha dinleyeceğim
İstiklal Caddesi boyunca onu dinleyeceğim sadece
Başka şeyler yaşamak istiyorum
Ama o anda o histen de kurtulmak istemiyorum
Neden biliyor musun?
Çünkü korkuyorum
O histen kurtulursam arkasına saklanabileceğim hiçbir şey kalmayacak
Ve eğer o histen kurtulursam onunla konuşmak isteyip konuşmayacağım
Konuştuğum zamanda kafamdaki o küçük düşünce bütün her şeyi berbat edecekmiş hissine kapılacağım
Neden onunla konuşmuyorum biliyor musun?
Çünkü korkuyorum
Deneyip de başaramamaktan korkuyorum
En azından şu anda bir şeyleri kendime bahane ediyorum
Konuşursam belki her şey daha kötü olur
Ah biliyorum bazen heplere varmak için hiçleri göze almak gerekir
Ama ben o kadar cesaretli değilim
Çünkü korkuyorum, şu anda hissettiğimden daha kötü hissetmekten korkuyorum
Birinin beni gerçekten anlıyor olması gerek
Ve bunun anormal olmadığını bilmem gerek
Keşke üzülecek gerçek bir nedenim olsa derim hep, benim üzülmek için nedenlere ihtiyacım olmadığını kabullenemiyorum
Benim mutlu olmak için nedenlere ihtiyacım var

Yolun sonuna geldim, kaç kere yürüdüğümü ve kaç kere o şarkıyı başa sardığımı hatırlamıyorum
Boğazımda ve karnımda bir şey hissediyorum
Bakışlarım keskin ve sabitler
Hiç kimse böyle hissetmeyi hak etmemiştir diye düşünüyorum
Ve mucizevi bir şekilde gözlerim doluyor
Bu iyi bir şey, donuklukta neler hissettiğini göstermek mucizevi bir şey
Şimdi nereye gideceğimi bilmiyorum, iyi hissetmek istemiyorum
Bu his beni kapana kıstırmış
Ondan kurtulmak istemiyorum ama artık ruhumda onu hissetmek istemiyorum
Bir şeyler olmalı diye düşünüyorum
Etrafıma bakınıyorum ve yine farkına varıyorum "Bugünde dünkü gibi bir şeylerin olmasını bekleyip hiçbir şeyin olmamasını izleyeceğim ve umut etmeye devam edeceğim"
İstiklal'in ortasında tek başıma durmuş bunları düşünüyorum
Ve insanlar hala bana bakmaya devam ediyorlar
Aynı sorular ve aynı sitemler tekrardan beynimin içinde dönüyorlar
Belki buradan sonra başka bir yere giderim
Nasılsa önemi yok, her şey her zaman aynı..