"Birlikte olduğum kadınların arasından en çok sana güvendim" dedi bugün bana.
Bense bu cümlenin güzelliğini göz ardı edip geçenlerde okuduğum Ahmet Altan'ın "Aldatabilen Kadın"* denemesini hatırladım. Ona erkeklerin kendilerini aldatabilecek kadınları istediğini söyledim ama o bunu doğru bulmadı, doğru bulmamasının sebebiniyse yine denemenin kendisinde buldum. Sonrasında söylediğinin güzelliğini fark edebildim. Bende huzuru buluyor o, eski bir güven, eski bir alışkanlık. Bana sarılınca geçiyormuş her şey, öyle dedi. Belki de bu en sevdiğiymiş.
En çok korktuğu şeylerden biri aldatılmakmış. Böyle bir şeyi ona, aramda bu kadar kuvvetli bir bağ olan, sevdiğim ve yıllardır kopamadığım, kopmadığım insana asla yapmam. Aslında karşımdaki insan kim olursa olsun bunu ona yapmam ama en çok da ona yapmam, yapamam. Zaten birini aldatırsan sen de aldanırsın, aldatılırsın. Aldatan insan aldatılmıştır, kendi tarafından. Belki de en kötüsü bir insanın kendi tarafından aldatılmasıdır.

"Herkesi aldatmış, aldatmayı iş edinmiş bile olsak, kendimizi aldatmamak gerekmez mi?"** 

*Ahmet Altan - Karanlıkta Sabah Kuşları, Can Yayınları, Aldatabilen Kadın, Sayfa 121

**Bilge Karasu - Gece, Metis Yayınları (Sayfa numarasını hatırlamıyorum, aklıma kazınmış bir cümle)