Bazen dönüp onlar için yazdığım yazılara bakıyorum.
Keşke ona bu sözleri söylememiş, onun için bu kadar yoğun hissedip o duyguları kağıda aktarmamış olsaydım diyorum. Keşke o yazıları onlar için yazmamış olsaydım. Çünkü geri dönüp baktığımda hak etmediğinizi hissediyorum. Sonrasında hem sizin için o kadar saf hissedip bunları yazdığıma, hem de şimdi öyle hissedemediğime üzülüyorum.
Belki de bu yüzden size yazılarımı göstermiyorum.
Belki de size bu yüzden yazılarımı gösteriyorum.
O yazıları bakıp anlayabilir misiniz bilmem, sizin için neler hissetmiş bir kadını bıraktınız.
Sizin için neler hissetmiş bir kadını yok saydınız.
Bütün bu hislerim egonuzu tatmin ediyorsa, bana bu kadar değer veren bir kadına ben neler yaptım diye düşünmüyorsanız, haydi sevmek zorunda değilseniz ama biraz bile içiniz acımıyorsa iyi ki gitmişsiniz.
Bir şekilde iyi ki hayatımdan çıkmışsınız ya da çıkacaksınız.
Sizlere ruhumu sunmuşken, size güvenmeye, sizi sevmeye bu kadar yakınken, size vücudumu sunmuşken...
Biraz anlayışlı olsanız, biraz karşınızdakini düşünseniz, karşınızdakinin sizi nasıl canla başla hoşnut etmeye çalıştığını fark etmeye çalışsanız keşke.
Ben de dönüp yazılarıma baktığımda hala aynı neşeyle o duygularımın keyfini çıkarsam, "Evet, hala da böyle hissediyorum" diyebilsem.
Keşke bana bu şansı kendiniz verseniz de sizden gelip almak zorunda kalmasam.
Benim küçük çocuklarım.