Artık umut etmeyi bıraktım.
Zaten son zamanlarda ne için umut ettiğimi de bilmiyordum.
İlkin de ilki olan ve sonraki ilk zamanlarda bir inancım vardı, herhangi bir şey için, herhangi bir paylaşımımız için.
Artık o da yok.
Bunları bana söyleten, "olan" bir şey yok. Zaten olan bir şey olmadığı için bunları söylüyorum.
Senin için umut etmiyorum ve bu kendimi zorlayarak aldığım bir karar değil.
Bir sürecin sonuna geldim sanırım.
10 Mayıs seninle yaşayacağım en güzel gün olacakmış, en "yüksek" yer orasıymış.
Senden bana gelecek hiçbir şey yok biliyorum.
Senin bana karşı hissettiğin özel bir şey de yok, sadece hayatında olan arada sırada görüştüğün bir kızım.
Bunları soğuk kanlılıkla söylüyor olmam beni üzüyor ama yapacak başka bir şeyim de yok.
Sana kilitlenmiş beynimi artık serbest bırakıyorum.
Biliyorum, sen dünyanın en rezil insanı bile olsan bir gün, benim sana olan hislerim azalmayacak.
Bitmiyorsun, azalmıyorsun, gitmiyorsun çünkü.
Seni yeniden gömüyorum bir yerlere. Seni bulunması zor yerlere gömeceğim ki bir daha kendime acı verme sebebim olma.
Senin için umut etmiyorum çünkü biliyorum bizim zamanımız gelmeyecek.
Sen benim için hep güneş olan sen olarak kalacaksın ama gerçek senin öyle olmadığını da unutmayacağım.
Nereye baksam sen varsın hala ama bu giderek azalacak, hissedebiliyorum.

Her neyse.
Böyle oldu.