Uyumak istemiyorum. Uykum da yok zaten, yarın erken kalacağım.
Erciyes'e gideceğimi düşünmek midemi bulandırıyor.
Bu belirsizliklerle kendi alışkın olduğum yer dışında başka bir yerde olmak istemiyorum.
Bu belirsizlikler senin umurunda değil, bense duramıyorum.
Senin için bu ilişkinin bu kadar önemsiz olduğunu bilmek ya da senin kendini yine yanlış ifade etmenden dolayı bu sonucu çıkarmak beni üzüyor. Üzülmemden garip bir haz duyuyorsun sanırım.
"İncitebildiğin yere kadar incit" dedim sana, sen de amacının bu olmadığını söyledin.
O kadar karmaşık ki düşünmek istemiyorum. Düşündükçe daha da kötü oluyor. Düşünceleri uyumak için geldiğim yatağımda bastıramıyorum. Uyumaya çalışırsam düşünceler daha da fazlalaşacak ve sesleri daha da yükselecek.
Ağlamak istemiyorum, şimdiki sen için ağlamak istemiyorum. 3 ay önceki sen içinse hıçkırarak ağlamak istiyorum. Sevgilim neredesin? Bu sen değilsin.
Sarılmayı bana daha da çok sevdiren adam neredesin? Seni özlüyorum, bu sefer kanayarak özlüyorum. Hiçbir şeyin güvenini hissetmiyorum çünkü. Bu çok acı.
Ya sen de o geri dönülmez hislere girdiysen? Beni kaybetmekten korkan adamı istiyorum ben. Benim sevgilim.
Böyle hissetmek istemiyorum.
Bugün gelmeni o kadar çok istedim ki. Gelmedin. Sarılmadın. Hiçbir şey geçmedi. Orada ağırlıklarını hissediyorum. Hala oradalar, galiba giderek de büyüyorlar.
Seni yanımda istiyorum şimdi, hemen.
Ama bu olmayacak bir şey.
Biz hangi ara böyle olduk?