Hayır kendimi suçlamayacağım bugün.
Sadece kendime kızacağım ama suçlu ben değilim.
Kendime bağıracağım çünkü asıl sebep olana gidip de yüzüne bağıramıyorum.
Kendi kendime kalınca da kavga ediyoruz hep.
Bazen kendimi kıskanıyorum,kendimi kendimden kıskanıyorum sanki iki hatta ikiden de fazla insan var içimde.
Ama normalde ben olmayan insanları kıskanmam,garip.
Kendi kendime kalınca oluyor her şey.
İçimde bir şeyler kaybolmuş,öyle dediler.
Umursamam gerek, umursamayı bir an denedim ama sonrası gelmedi.
Oysaki ben elimden gelenin en iyisini yapıyordum.Sanırım eskiden bu kadar donuk değildi içim.
Kaybolan şeyler olmuş olabilir belkide birileri çalmıştır kaybolanları.
Kaybolan ne diye bir an düşündüysem bile bunun cevabını duyabileceğimi,bulabileceğimi sanmak bana vakit kaybı gibi geldi,bende susturdum o soruyu hemen.
Umurumda değil.Eskiden de böyleydi,nedeni yokken bile ben böyle hissettim hep.
Keşke bir nedeni olsaydı, suçlayacak birileri olurdu o zaman.Kendi kendime kaldığımda hala tanıyamadığım "ben"i kurcalamazdım,diğerlerini düşünürdüm.
Şimdi suçlayacağım kimse yok ve ben kendime kızıyorum.
Ve anlamsızlıkta bir anlam arıyorum ne kadar hiçlikte ziyafet aramak gibi olsa da.
Yapacak bir şey yok, beynim bunlarla dolu.Bilemediğin bir sürü renkle dolu beynim,bilmediğin bir sürü garip şekille.Adlarını koymadığım bir çok yeni insanla dolu orası.
Ütopyam değil bunlar, aralarında kötü sancılarda var.
Belki ütopyamdır onlar bilmiyorum, çünkü eğer bu yaşamda acıdan haz duyuyorsam ütopyamda da haz duyacak bir kaç parça olması gerekli.
Neden diye sormayacağım çünkü gelip de cevap veren yok.
Ya da kurtarıcım olacak bir şey yok.
Neyden kurtaracak beni,haberim yok.

Belki de benim suçumdur ama umurumda değil.
Bitmiş.