Daha önceden hiç hissetmediğim iğrenç bir duygu var üzerimde.Atmak istiyorum ama düşünceler izin vermiyor.Yine göğüs kafasime yakın bir yerlerde bu his.Zaten ne oluyorsa oralarda oluyor hep.
Ve hala bir şeylerin olması lazım diyorum hala.
Hala bir şeyler olmadı.
Yeni için bekliyorum ama kıpırtı yok.
Yeni insanlar,yeni çevre,yeni mekanlar.Değişmesi gerek bütün rutinin.
Nefret ettiğim insanların suratına sahne gülücükler dağıtmak rahatsız edici.Bunları düşününce o his karnıma indi.Donuk değilim ama bir şeyler olacak.
Aslında bu hissin nedenini biliyorum ama buraya yazacak kadar yüzüm yok artık.
Hiç sevilmemişim ben,hiç değer verilmemiş bana, kolayca yalan söylenebilen olmuşum hep.
Ve yalanlara da inanmışım,inanmak istediğimdendir bu.Kendimi ne kadar paranoyaya itsem de kırılmaktan korktuğumdan paranoyamı bile tam yapamamışım.
Ama en çok da acıtan hiç sevilmemiş olmak oldu ve yalanlar yalanlar yalanlar.
İnandığım yalanlar.
Her neyse, o his geçince ne yapmam gerektiğine karar vereceğim.
Çünkü düşünceler hisse sahip çıkıyor.
Düşüncelerimi değiştirmem gerek ama benim elimde olan bir şey değil.
Yalanlar varmış hep,inandığımız yalanlar.