Bastırılmış nedenlerin var ki ağlamak istiyorsun. Nedensizliğe ayıp olmaz, o uzaktan izliyor seni.

İçimde ona karşı bir his kalmadı, zaten kalmamalıydı da.
Sayfalar bitti ve o da bitti gerçekten.
Farkında olmadan bir süre tanınlamışım.
Istanbul'a dönünce son bir yazı yazacağım ve defteri kapatacağım, kim bilir bir daha ne zaman açarım, belki hiç açmam.

Bana söylediği sözlerle kendine güvenen, kendini önemseyen düşüncelerini aktaran biri var burada.
Onun sözlerinden güç aldım.
Asıl "güzel insan" denmesi gereken o aslında.
Ama hiçbir şeyi de bilemezsin, sözler illuzyon çünkü. El çabukluğunu fark etmek senin elinde, dikkatli bakman gerek.
Bakınca goremiyorsan, zamanda anlaman gerek.

Sözlerim yarıda kesildi, ne yazacağımı unuttum.
Benim duygularım ama unuttum işte.
Sözler büyü.

14 Ağustos 2014
2.40