Dengesiz olan benim duygularım değil, hep onların hataları.Bense onların hataları yüzünden üzülürken hep onları yükseğe çıkartıp kendimde ararım bütün sorunları.Aslında böyle olmadığını şimdi anlıyorum, belki de o zamanlar suçlayacak ve acısını çıkartabilecek birini arıyor insan, bu da en yakınında olan, kendisi oluyor.Sadece, çok klişe ama doğru, çok fazla değer vermek yüzünden oluyor bütün yenilgiler ya da karşındakinin kendi insanlık seviyesinden.Bir insan tutamayacağı sözler verdiği zaman ben ona "karakteri oturmamış insan" derim.Bu "Sana söz vermiştim eve gelirken çiçek alacaktım))):" tarzı bir şey değil, "Pardon benim aslında seni sevmem gerekiyordu değil mi? Olmadı kusura bakmazsın artık" gibi bir şey.İnsan karşısındakine değer vermeli, kendisini bilmeli.Sevgi ilişkinin son basamağıdır bence, bir insanı sevmek için ilk önce ona saygı duymalısın ve sonra ona karşı bir sorumluluk duygusu geliştirmelisin.Bunlar biraz kendi içindekilerle ve senin kendini ne kadar kontrol edebildiğine bağlıdır.Ardından sevgi gelir.
Biz, sevgi diye bütün çakma hisleri tadıyoruz birlikte olduğumuz insanla.Mutluluk yerine saçma sapan garip bir şey hissediyoruz.Beynimize tadımlık hormonlar salgılattırıyıoruz.Hislerimiz sanki çok meyveler gibi.
Karşındakine saygı duymalısın ilk önce, çünkü bu senin de kendine saygı duyduğunu gösterir.Yanında olmasını istediğin insana saygı göstermezsen sen nasıl kendine saygılı biri olursun ki? Demekki karşındaki senin en ufak nezaketini hak etmiyormuş ve sende onu, onun ne kadar alçak olduğunu bile bile onu yanında gezdirmenle kalırsın.
Sorumluluk duymalı.İçinde hep o olmalı, ilişkinin ikinci basamağı budur bana göre.Başkalarına baktığında ona baktığında hissettiği gibi hissetmemeli mesela.Bu birazda kişinin kendi karakterinden gelen içsel bir kendini kapamadır.Onu biraz da kendi içinde özel yapmalı.Kişi, kendisine güvenebileceğini garantiler işte bu zaman.
Sonra sevgi gelir.Açıklama yapmak zor.Sadece onu tüm halleriyle seversin.Sevgi ve sevmek.
Aslında insanlar da karşılarındaki kişiye böyle davranmak istemezler mi?
Keşke herkes bunları kavrayabilse.
Sen ne kadar kendi verirsen ver, eğer karşındakinden böyle tepkiler alamıyorsan bu senin suçun değil, karşındakinin nasıl bir insan olduğunu gösterir.
Karşındakinden istediğini "almak" ya da ihtiyacını gidermek demiyorum, çünkü ilişkide yapılan "verme" eylemi, kişiden bir şey eksiltmez, bir beklentiyle yapılmaz.
Ancak güçlü olan insanlar sevebilir.Her şeyi göze alabilir,verdiği sözlerin arkasında durabilir ve gerçeten değer verebilir.
Güçlü insan, kendisine yakışacak insanı, sevilecek insanı da bulur.