Kendime söylediğim şeylerin hep tersini yapıyorum ve sonunda bildiğim şeyler oluyor.Her seferinde de aynı şeylere kafa yormak zorunda kalıyorum.

Sadece çok basit olabilirdi.

Neden diye sormak anlamsız çünkü cevap yok.Yapmam gereken bir çok şey var ama yerimden kıpırdayamıyorum.

Bu kadar vahim değil aslında ama beynimi kemiriyor düşüncelerim.

Neden diye sormayacağım.

Sadece basitliği istemiştim,çok fazla bir şey değil,hatta az bir şey.Basit olan bir şey istemiştim öyle muhteşem değil mütevazı bir şey.

Sormayacağım her defasında çünkü sorduğum zaman suçu başkasında arıyorum.

Suçlu kimse yok aslında bu sadece benim kötü şansım.Karmaşıklaştırıyorum.

İstediğim şey çok kolaydı ama başka şeylerin etkisindeyken yaptığım en büyük hataları tekrar ediyorum.Hem de her defasında, akıllanmadan.

Belki de anlamıyorumdur.Belki de anlayabileceğim bir şey değildir ama farkındayım.

Farkında olup yine de doğru şeyleri yapamamak çok saçma.

Kime göre doğru?

Sanki konuşurken ben değilim o, o söylediklerim benim düşüncelerim değiller.

Yaptıklarımın karakterimle alakası yok.

Neden diye sorabilirim her an.

Lütfen en azından bu sefer istediğim gibi gitsin.

İstediğim şey sakinlik, karmaşa değil.İnsanları cezbetmek için oynanan oyunlar değil.

Onun etkisindeyken hiçbir şey gerçek durmuyor, her şeyiyle çok gerçek olan en güzel hayalim gibi.

En güzel hayalim değildi aslında ama önceleri söylediğim gibi benim ütopyam siyah, en güzel olan şey bile berbat olacak.

Lütfen tek istediğim uyandığımda güzel şeylerin olacağını bilmek. 

Umurumda değil demek istiyorum.Lütfen çok yanlış yapmış olmayayım ya da benim için berbat düşünüyor olmasın.

Neden?