Ne oldu biliyor musun?Garip bir şekilde mutlu oldum, hiçbir şey yok mutlu olmak için ama evet mutluyum((: hani şu gülümsemeleri kullanıcak kadar mutluyum.
Sanırım şunu fark ettim ki ben hayatı ne kadar ciddiye alırsam o bana daha da zor geliyor.O yüzdendir ki şu anda mutlu hissediyorum ve ruhum özgür ama her an hapsolabilir gene. Bunları düşünerek mutuluğumu kirletmeyeceğim, böyle kalıp kalmamayı zaten ben seçmiyorum,kontrol bende değil.Belki bu gün içinde tekrardan o berbat ruh halime dönebilirim.Yüzüm solabilir, kimseye bakmabilirim gözümdeki yaşlardan ama şu sırada böyle değil değil değil.Sadece düşünmemem gerek şeyler var bende düşünmüyorum.Basit bir işmiş lan bu.Neden onca zamandır saçma bir hisse takılmışım?
İnsan adapte olmak istiyor ne hissediyorsa,insan değil de ben.Ne hissediyorsam en iyisi oymuş gibi davranıyorum.Mutsuz olduğumda diyorum ki evet ben acıyı seviyorum,belki gerçekten seviyorum ama o yaşam tarzı yaşamak değil, her günü pesimist yaşamak berbat bir şey.
Mutluyum ama her an gidebilir bu his.ince bir şey var beni böyle tutan.Gitmesini istesem mi istemesem mi bilemedim.mutlu olup hayatı görmek mi, mutsuz olup gözlerinde perdelerle yaşamak mı?basit sorular bunlar.
nöt: fotoğraf biraz komik durdu ama orda klamasını istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder