Özlem Acı Bir Gerçek

Ölüm biraz daha az korkutucu senin onu tatmış olduğunu bildikçe.
Seni düşünmeden geçirdiğim tek bir günüm yok minik dostum.
Dostum.
Ev boş sanki.
Artık stresli bir insanım, beni rahatlatan sendin.
Biliyordum, şimdi gerçekle yaşıyorum.
Yokluğun norm oldu, ne kadar gülünç.
O zamanlar bu anların geleceğini biliyordum, şimdi gerçekle yaşıyorum.
Seninle olduğum her dakikayı doyasıya yaşadım, bu anları düşünerek.
Ben miniktim, sen miniktin.
Birlikte büyüdük.
Sen zeytini sevdin. Ben sakızı.
Naneli sakızlarımı çaldın.
Ben dışardaydım, sen camdan baktın.
Ben ağladım, sen geldin.
Ben müzik dinledim, sen yatağımda uyudun.
Ayak ucumdaki ağırlık oldun.
Ben büyümeye devam ettim. Sen yaşlandın.
Ben büyüdüm. Sen öldün.
Sonsuza kadar öldün.
Ben ağladım, sen gelmedin. Artık yoktun.
Yokluğun gerçek oldu. Hala şaşkınım.
Gerçek bu kadar gerçekken onu ne kadar inkar edebilirim?
Seni unutmaktan korkuyorum.
Düşünceni değil, seni "seni" unutmak imkansız.
Küçük anılarımızı unutmak. Nasıl hissettiğimi unutmak. Sesini unutmak. Davranışlarını unutmak. Karakterini unutmak. Neyi sevdiğini, neyi sevmediğini unutmak.

Ayak ucumdaki ağırlık yok artık.
Uykular daha keyifsiz, örtüler daha hafif.
Gece daha sakin, daha karanlık.
Hayat daha acımasız.

Minik dostum. Seni cok özlüyorum.
Yok oluşunun üzerinden 1 yıl 3 ay geçti.
Daha da geçecek. Beni korkutan da bu.
Senden uzaklaşmak istemiyorum.

Seni her daim seveceğim.

Minik dostum.