Soğuk bir yaz akşamı

Sigara elimden düşmüyor, sigarayla yazı yazması zor oluyor belki o yüzden yazmıyorumdur.

Ben hep kendimi kandırmamaya çalıştım ama bir yandan da içimdeki o umudu atamadım.

Her o umut beslendiğinde en kötüsünü düşündüm. Başka seçeneğim var mıydı bilmiyorum. Bütün ipler onun elindeydi, duygularıma onun tavırlarına, söylediklerine, onun hislerine -tahmin edebildiğim kadarıyla, bir de en kötüsüne odaklandığımı var sayarsak...- göre yön vermeye çalışıyordum.

Neyse geçelim bunları.

Hala nasıl oluyor da onun için ağlayabiliyorum? Hala utanmadan onunla planlar yapmaya uğraşıyorum. Hep ben uğraşıyorum. Kendi içimde. Bazı zamanlarda çok da istekli gözükmemeye çalışıp ona da söylüyorum. Onun tarafından nasıl algılanıyor bilmiyorum. Pek de ciddiye alınmıyorum sanırım. Bak yine en kötüsü...

Neden bu kadar karmaşık olmak zorundaydı?

Aslında o kadar da karmaşık değil olay. Bir taraf seviyor bir taraf sevmiyor. Bu kadar basit.

İşte bu kadar basit. 

Bunu kabul etmek istemiyorum içten içe. Kendimi kandırdığım zamanlarda kendime açık da davranıyorum.

Soğuk bir yaz akşamı. Onu hatırladığımda hissettiğim şey bu. Soğuk bir yaz akşamında hissettiklerim. 

Bir başkası tarafından sevildiğini, bir başkasını sevdiğini ve bir ilişki kurabilme ihtimalinin olduğunu bilmek, evet, üzüyor. 

Azalmıyor. Nasıl azalmıyor? Neden gitmiyor, bilmiyorum. 

İçimde hala bir umut var mı onu bile bilmiyorum artık. Hislerim, düşüncelerimi bilmiyorum, bana dönmüyorlar. Onları uzun bir zaman önce kendimden uzaklaştırdım. Uzaklaştıramadım aslında, yok saydım. Evet hislerimi ve düşüncelerimi uzun bir zamandır yok sayıyorum ve artık onlara karşı bir seçiciliğim kalmadı. Şaşkınlık içinde bu hislerin kaynağını bilmeden onları bastırabildiğim kadar bastırmaya çalışıyorum. Şu anda olduğu gibi bazen küçük bir dokunuşla patlayıveriyorlar.

10 Mayıs 2015 onunla geçirdiğim en güzel gündü. O günün akşamı da soğuktu. En azından bana üzerindekini vermişti. 

Şu anda soğuktan titriyorum.

O kadar umurunda değilim ki. Beni o kadar sevmiyor ki.

Bunların olmasını da ben sağladım. 

Onunla görüşmemek benim için iyi olacaktı. En azından o zaman bundan çok emindim. 

Salağın tekiyim.

Hislerim aynı kaldı, tek olan şey onu kendimden daha da uzaklaştırmak oldu. 

Belki de onu hiç adam yerine koymayıp var olan şeyleri anlatmamalıydım. 

O'na.

5 seneden uzun bir süredir aklımda olan adama.

Ne istiyorum? Evet şu anda biliyorum ne istediğimi ama buraya yazmayacağım. Utanıyorum. Sizden(?) değil, kendimden.

Aklına geliyor muyum acaba diye düşünüyorum elbette. Aklına geliyor muyum, aklına ne şekilde geliyorum ve aklına geldiğimde ne hissediyor, ne düşünüyor.

Birazcık bile olsa üzülüyor mu.

"I'd like to be someone you could finally learn to love again" Heart of Chambers - Beach House

İşte böyle. Hala azalmadı, hala bitmedi. Öyle ya da böyle. Olmayışıyla hala burada.