Geçen sene tam bugün ne yaptığımı hatırlıyorum.
O adamı sevebileceğime kendimi inandırmıştım. Diğer yandan da beni herkesten daha çok heyecanlandıran, yok olamayan, azalmayanla konuşuyordum. Aklımda o varken karşımdakini sevebileceğime inandırılmıştım. Kendim tarafından.
1 sene önce bugün. Çok taze.
Korkularım şu azıcık zamanda o kadar arttı ki.
Hala üzerimden onu atamıyorum. Atmak mı istemiyorum, gerçekten atamıyor muyum artık düşünmüyorum. Nereye çekiyorlarsa oraya gidiyorum, şu histen çok bunaldım. 27, ardından zincirleme başka düşünceleri de getirdi. "Keşke o sahneye çıkarken o tshirtü giymeseydim, keşke benimle konuşmak için hiçbir yolu olsaydı, onu tanımasaydım"lara kadar geldim.

Ne yazık ki hala o iğrenç umut var içimde. Hala.
Hala nasıl hayatta kalabiliyor? Hiç gururu yok belli ki bu umudun. Ne zaman yılacak ve ne zaman sıkılacak?
Zamanımız hiç gelmeyecekmiş gibi hissettiriyor artık. Kötü senaryolarımı buraya yazmayacağım. Çok da olasılıksız değiller ama şu anda neyse ki uzak gibi duruyorlar. Evet, en azından şu anda uzak.
Neyse, uzun zamandır hislerimi dışa vuramıyordum. Şimdi başardım.
İyi oldu.
Cheers.