Hayatımda değilsin ama her saniyemdesin.

Hala.

Gitmiyorsun.

Gidemiyorsun.

Seni bırakmak istiyorum artık.

Hayatımda bu kadar değilken aklımda olman beni aşağılıyor.

Kendimi ortada hiçbir şey yokken hayaller kuran saf kızlar gibi hissediyorum.

Öyle değil ama.

Her şeyin farkındayım.

Olacak olanların da farkındayım.

Beni ne kadar acıtsalar da bunları düşünmem gerek, bilmem gerek yoksa hayallerime sığındığımda onların gerçek olduklarını sanarım.

Kum fırtınasında hayallerime sığınırım.

Dışarıda olup biten her şeyi görüp, hesaplayıp, tartıp kendime dönerim.

Biliyorum bana hiç gelmeyeceksin.

Biliyorum bir gün bana geleceksin.

Umut insanı öldürmeye yetiyor.

Umut her şeyin uzamasını sağlayan his.

Her kötü hissin, her gitmeyen hissin taşıyıcısı umut.

Onca zamandan sonra hala senin için ağlayabiliyorum.

Kendimi o kadar zayıf ve aciz görüyorum ki.

Hiçbir şey yapamıyorum, elim kolum bağlı, cümlelerim mühürlü.

Ne zaman kendime desem ki "Tamam artık onu içimden atmak için bir adım atabilirim", işe yaramıyor. O adımı atıyorum ama senden uzaklaşamıyorum. Attığım adımı geri yürüyorum. 

Son zamanlarda seni gömmeye başladığımı fark ettim. Madem sen, çıkaramıyorum, madem sen azalmıyorsun, senin üzerine kapatacağım yeniden. En uzak köşeye saklayacağım seni. Bunu yapmayacağıma söz vermişim içten içe ama kaçmanın en kolay yolu bu.

Bunu yapabilirim umarım.