Bugün bayram. Babamın teyzesini ziyaret ettik ev bir hayli kalabalıktı, Şükran Teyze babaannemin kardeşi, babaannemden bir kaç yaş küçük ve babaannemin birkaç sene önceki hali gibi o da, aklı bulanık, babamın kim olduğunu unutuyor, benim kim olduğumu bilmiyor zaten,babamı göstererek kızıyım dediğimde şaşırdı.Yaşlanmak çok küstahca bir şey, kendi beynin, düşüncelerin ve vücudun sana ihanet ediyor, sana kim olduğunu unutturuyor, sadece eskiler kalıyor aklında.O kadar fazla yaşamak istemiyorum, yakında kendi çocuğumu tanımayacağımı bilememek kötü bir şey.Sorduğum soruyu bir kaç kez daha birilerine sormak ya da. Benim genç açımdan bu sorun değil, istediği kadar tekrar edebilirim, bu onun isteğine bağlı bir şey değil gerçi.Şükran Teyze ablasının vefat ettiğini bilmiyor ve babaanneme bir hayli benziyor.Onu ilk gördüğümde biraz kötü oldum, çaktırmadan ağladım, çaktırmadım çünkü o bilmiyor. Ablam nasıl, nerede, onu ziyaret etmek istiyorum dedi.Yalan söylemek de baya koyuyor insana. Her iki duruma da uyan -hem buradaymış hem de yokmuş- cevaplar verdik.Hep uyuyor dedik.Kötüydü.