Bazen çok dramatikleşiyorum hoşuma gitmiyor.

Neden belirli kurallar vardır?İnsanlar istedikleri gibi yaşamaktansa rutine uymayı tercih ediyorlar.Oysaki bize verilen bu hayatı kendini hep "mutlu" tuturak geçirmek en güzelidir.Tekrardan açmayacağım mutlu ve mutsuz olmanın arasında ki git gel sorunlarımı çünkü içinden çıkamıyorum ve artık bunu düşünmüyorum.İnsan yapısıyla ilgili sadece, yüzeysel bakıp derine inmemek en iyisi.İnsanın kendini mutlu tutmasından kastım şu,üzücü nedenler olacak,ben kasıtlı olarak insanların kendilerini mutsuz etmelerini anlamıyorum.
Aslında yazarken düşünüyorum da 'rutin' dediğim şey kendini mutlu etmek için verilen bir süreç,sabır gerektiren bir maraton.Eğer sende istiyorsan herkesin istediği şey gözünde çok daha değerlenir.Beynimde bir çok ses dolanıyor,hiçbirini umursamıyorum.Sadece ben varım,benim sesim,benim düşüncelerim.
Onu isteyip istemediğimi bilmiyorum ama o duygumu tatmin etmek isterim.O sürece katılacağım ve elde edeceğim,sonra ondan da fazlasını elde edeceğim.Sabırlı olacağım ve sonunda mutlu olacağım.
Neden mutlu olmak bu kadar önemli?
Senden açıklama beklemiyorum çünkü sende benim bildiğim kadarını biliyorsun.


Ve ne düşünüyorum biliyor musun?Kendisini oluğundan çok daha fazlaymış gibi gösteren insanlardan nefret ediyorum.Senin söylediklerinin tersine bir karşılık vermek için yırtınan,onlara anlattığın zayıf taraflarını -onlarda senin gibi hissetseler bile-sana söyleyemeyecek kadar zayıf olduklarından kendilerini olmadıkları gibi gösteren insanlardan nefret ediyorum, "aslında öyle değil" diye başlayan cümlelerinizi kurarken bir yandan da şunu biliyorsunuz ki söyleyeceğiniz düşünce size ait değil,o cümleyi sadece zayıflığınızı örtmek için kuruyorsunuz.

Ve şimdi bu söylediğime karşılık sakın "aslında öyle değil" diye başlama çünkü biliyorsun ki açıkça bu böyle.